پسرم خیلی زود به گریه میافته. وقتی چیزی برخلاف میلش باشه و نتونه تغییرش بده، وقتی‌که بهش زور گفته می‌شه و ...
من و همسرم به خاطر این قضیه نگران بودیم و خیلی مشورت کردیم و از مشاور کمک گرفتیم و... با بزرگ شدنش خیلی تغییر کرده ولی هنوز مدلش همون جوریه .
یک روز داشتم به این جریان فکر می‌کردم و به این نتیجه رسیدم که آدم‌ها وقتی احساس ضعف می‌کنن روش‌های مختلفی برای ابراز اون دارند. بعضی‌ها گریه می‌کنند بعضی‌ها داد می‌زنند. بعضی‌ها کتک می‌زنند بعضی‌ها فرار می‌کنند و ...
یعنی وقتی ما سر بچه‌مان داد می‌زنیم از ضعفمونه. وقتی توی خیابون آدم‌ها دارن همدیگر رو کتک می‌زنند از ضعفشونه. و هر خشونتی انگار از ضعیف بودن میاد .
چه خوبِ وقتی احساس ضعف می‌کنیم لااقل به بقیه آسیب نزنیم .
کاش گریه کنیم و خالی بشیم و بعد دنبال راه‌حل بگردیم .
من به‌شخصه ترجیح می‌دم پسرم به‌جای اینکه سر همکلاسی‌اش داد بزنه یا زور بگه و یا کتکش بزنه گریه کنه و بعد دنبال راه‌حل باشه که این مشکل کمتر بروز کنه. فکر می‌کنم چون توی جامعه این‌طور جاافتاده که کسایی که گریه می‌کنند ضعیف هستند، این کار برای آقایون سخت شده و درصد گریه کردن در خانم‌ها خیلی بیشتره و من فکر می‌کنم گریه کردن اتفاق خیلی خیلی خوبیه یک احساس که باید بروز پیدا کنه.
