وقتی کودکان کوشش و تلاش برای انجام کار نیک را نشان می‌دهند، کوشش آنها را تأیید کنیم. مثلاً با نگاه کردن، توجه کردن، توصیف کارشان، لبخند زدن و لمس کردن.

وقتی کودکان می‌کوشند فضیلت یا صفت خوبی را کسب کنند، به مقدار زیادی بازخورد نیاز دارند. یعنی آنها محتاج‌اند که بشنوند رفتارشان چگونه به نظر می‌رسد و علاقه‌مندند کارشان موردتوجه و پذیرش واقع شود. در این مسیر لازم است که ما نشانه‌های جهد و تلاش را دریابیم و به آن پاداش بدهیم، اما نه با یک شکلات یا شیرینی، بلکه با نگاهی پذیرا، لبخندی زیبا و یا نوازشی گیرا.

ولی نباید به‌طور مستمر هر آنچه را کودکان انجام می‌دهند که سبب خشنودی‌مان است تصدیق و تأیید کنیم، زیرا این امر باعث وابستگی شدید به تأیید می‌شود. بهتر است وقتی برای اولین بار فضیلتی را نشان داد، او را با توجهات کلامی و لمسی همراه با احساس و هیجان تشویق کنیم. اما در دفعات بعد، از شدت و حدّت آن بکاهیم. این چیزی است که به‌ قدرت درونی و عزت‌نفس منتهی می‌شود.

کودکان نسبت به عدالت و احترامی که ما در واکنش‌هایمان به آنها نشان می‌دهیم بسیار حساس‌اند. کودکان خود می‌دانند چه وقتی کار خوب انجام می‌دهند و شایسته‌ی پاداش و تحسین هستند. شاید به همین علت باشد که برخی کودکان نسبت به تحسین بیش‌ازحد واکنش نشان می‌دهند و آشفته و عصبی می‌شوند.

غلو در تحسین همان‌قدر برای روح حساس آنها آزاردهنده است که تحقیر و انتقاد. هنگامی‌که فضائل در کانون تصدیق و تشکر قرار گیرد، کودکان مؤثرترین بازخورد ممکن را دریافت می‌کنند.